کفشهایم کو،

چه کسی صدازد:سهراب !

آشنابودصدا مثل هوا باتن برگ

مادرم درخواب است

ومنوچهروپروانه وشایدهمه ی مردم شهر

شب خردادبه آرامی یک مرثیه از روی سرثانیه هامی گذرد

ونسیمی خنک ازحاشیه ی سبزپتو خواب مرامی روبد

بوی هجرت می آید

بالش من پرآواز پرچلچه هاست

صبح خواهدشد

وبه این کاسه ی آب

آسمان هجرت خواهدکرد

بایدامشب بروم......

نیایی

بهار نمی آید

پرستوها بیکار می شوند، درخت ها غم باد.

حالا من هیچ

چه گناهی کرده اند این بیچاره ها!؟

بهار چشم های تو بود

پلک می زدی شکوفه می ریخت.

حالا انگار

روی زمستان گیر کرده است

سوزن فصل ها!

....